Orfana
Tua
de
Eliano Cau
Oe
m’as fattu orfàna,
figiu
meu,
a
pustis de sos milli
e
milli dolos:
coronas de ispinas,
‘rughes nùas,
inue
custa vida
est
incravada.
Seo
viuda ‘e gherra,
che
ateras viudas
ispramàdas,
e
como, tue puru,
dennegàndo
su
latte chi as suttu,
mi
ch’’ettas a sa tumba
innanti
‘e s’ora,
mortore
frittu ‘e chie
ponet
passos,
sena
neghe
in
logos arriscòsos,
semenàos
a orrùo e a tiria.
Cale
sa curpa issoro,
lìgiu
meu?
Ti
parent inimigos,
e
mancu ddos connosches,
ca
su samben de issos
dd’as
ispartu,
a
undas tottu a una
cun
su tuo,
po
unu deus
chi
non cheret gherra.
Fias
in crica ‘e su paradisu,
unu
chelu de ‘ìrgines po tèi,
inue, fortzis,
as a esser solu.
Ma
non meresses luna,
ne
soles de incantu,
ne
innidas columbas,
ne
isteddos;
solu
as a poder,
anima
ibentìa,
prangher
imbenugàu,
a
sos pèis
de
cussos innocentes,
fattos
a manu tua
umbra
e dolore.
Menzione
de onore in su Premiu 'e Poesia Sarda de POSADA, 6 austu 2016
Nessun commento:
Posta un commento